საუკუნენიც მალე გადიან,
ჭრელ ზაფხულსა სცვლის
თეთრი ზამთარი.
ნარიყალაზე ისევ გაწვიმდა,
მეტეხთან ისევ აბორგდა მტკვარი,
კრწანისის ზეცა ელვამ დასერა,
სჩანს კვლავ გაიხსნა ძველი იარა.
საარაგვოდან აცრემლებულმა
შავმა ღრუბელმა გადმოიარა.
დადგა და ისევ აწვიმა ცრემლი,
საძმო საფლავში მწოლ იმ რაინდებს,
ვინც წამითაც კი არ შეუშინდა
აღამაჰმადის ურდოს საშინელს,
ვინც საკუთარი თავი გასწირა
და მტერიც ბევრი თან წაიმძღვარა,
ვინაც თბილისის გადასარჩენად
სიცოცხლე თვისი აქ მოიტანა.
მაგრამ ღალატი, შიდა გაცემა,
უკანა სდევდა გმირობას მუდამ
და გმირთა ჩვენთა უთვალავთ შორის
იბადებოდა ხშირად იუდა.
თუ არ ღალატი ისევ ,,მოყვასთა''
ერეკლე კვლავაც იასპანებდა
და ასი ომის მნახველი გმირი
მტერს სულ კუდით ქვას ასროლინებდა.
სწორედ ღალატის გამოა ისევ
ძველი ტკივილი რომ დარჩა გულში
და შვილიშვილებს კბილებს ჰკვეთს დღესაც
პაპების მკვახედ ნაჭამი ნუში.
მეტეხთან ვდგავარ, გავსცქერ კარიბჭეს
ჩემი ტანჯული დედაქალაქის
კრწანისი არის ერის სირცხვილი,
შედეგი ძმათა უღვთო ღალატის.
