შემოიფლითა ზეცამ  წყვდიადი,
                    გაკრთა მტრედისფრად ლაჟვარდი ცაში,
                    ეს ერთი ღამეც გათენდა თეთრად
                    დაუსრულებელ მწუხრსა და დარდში.

                    ნელნელა შრება ქართული სისხლი
                    სჩანს ქართლის მტერი ისრულებს წადილს,
                    ქართველი თავის სამშობლოს სტოვებს, 
                    ქართველი თავის მიწიდან გარბის.

                    ეს ლურჯი ზეცა, ეს მთა, ეს მდელო
                    რჩება ტიალად უცხოთა ხელში,
                    ეპოტინება ჩემს ტანჯულ მხარეს
                    გადამთიელთა ჯიში და თესლი.

                    რა უბედობამ დაგვრია ხელი ?
                    ვინ აგვირია ასე ცხოვრება ?
                    რა ხდება ჩვენს თავს რომ ჩვენს მიწაზე,
                    ჩვენს სამშობლოში არ გვედგომება ?

                    ნუთუ დაჩლუნგდა ქართული გენი ?
                    ვის გავურბივართ რა გვმართება ?
                    სად გაჰქრა ჩვენი ძველი ღირსება,
                    ქართული ჟინი და შემართება ?

                    ერს ძველთგანვე გმირობით განთქმულს,
                    ვინც დუშმანს ბრძოლის კლასი აჩვენა,
                    ვინც მტერთა სისხლით მორწყო დიდგორი
                    და ვინც მონღოლთა ურდო განდევნა.

                    ვისაც გუთანთან ერთად მახვილიც
                    განუყოფელად, მუდამ ხელთ ეპყრა.
                    ახსოვს ერწუხს და ახსოვს თრიალეთს
                    ქართულ გულების გმირული ფეთქვა,
            
                    ახსოვს ბასიანს რა რიგად ენთო
                    ქართული სული ცსცხლის ალებით,
                    როგორ ვანანეთ ენბილწ სულთანს
                    დაბადება და ქვეყნად გაჩენა.

                    დღეს ჩვენს მიწაზე თვსაც ვერ ვირჩენთ ?
                    ასე დაკნინდა ეს გმირი ერი ?
                    თუ ბრძენი მტერი გვიწყობს გენოციდს,
                    ჩვენი უგნური მოყვასის ხელით ?

                    ნუთუ იმისთვის ვიღწოდით მუდამ,
                    რომ ვით  მონებმა მხარეში,
                    სხვისი საცვლები ვრეცხოთ და ვაშროთ,
                    ვიქცეთ უცხოთა პირისფარეშნი ?

                    რა ცოდვა გვაწევს ღმერთო მაღალო,
                    ასეთი მძიმე, ასე წონადი
                    რომ ვერ გვყავ ღირსნი ჩვენ თავად ვმართოთ
                    ჩვენი სამშობლოს აწმყო-მყობადი ?


                                       მინაწერი

                    ჩვენ  სხვის იმედათ ყოფნა არ გვმართებს,
                         სჯობს კვლავ ავინთოთ  სული ალებად,
                    თორემ გვიხმება ,,მუხა ძლიერი
                    საქართველო რომ ჰქვია სახელად'' 

               

              

                    

კაცი რომელსაც არა სწამს ღმერთი

                                           დღე დაღამდება და ამოდის მთვარე
                                           წვები და გულზე იფარებ საბანს...
                                           გაურკვეველი ,,იმედით'' ხვალის
                                           თუ არ გჯერა  და თუ  ღმერთი არ გწამს.

ქართველთა ჭირი

                             

                             ქართველებმა გადავრიეთ
                       მსოფლიოში ერი ყველა,
                       ერთდთოულად შეგვიძლია
                       ქურდობა და პირჯვრის წერა.

                       ქურდობაში ვერ გვაჯობებს
                       ვერა ერი დუნიაზე,
                       თურქებიც კი გავაკვირვეთ
                       რაღა გითხრათ ევროპაზე.

                       ათი თეთრი რომ გამოვრჩეთ
                       ვფიცავთ ხშირად ოჯახს კერას,
                       ორი ლარის გულისათვის
                       სულს მივყიდით თუნდაც ეშმაკს.

                       უცნაური ერი ვართ და
                       ქვეყნად არ  გვყავს ანალოგი,
                       ქურდობაში ვერ გვაჯობებს
                       თვით სატანის ანგელოზი.
                      
                       წლები გადის, ამ სენით კი,
                       უფრო მეტად ვავადდებით,
                       მაგრამ რაც უფრო მეტს ვქურდობთ
                       უფრო მეტად ვღატაკდებით. 
 

მოლბერტია ეს მიდამო

                                   

                                                მოლბერტია ეს მიდამო,
                                                ანგელოზი ციდან დასცქერს.
                                                ცისარტყელას აწებს ფუნჯებს
                                                და ტყეს და ჭალებს აფერადებს. 

                                         

ყველაფერი მომისწრია

                                                     ყველაფერი მომსწრია,
                                                     მისვამს შხამი და შარბათი.
                                                     ორშაბათი ჩავლილია
                                                     მომდგარია კარს შაბათი.

                                                     ცხოვრებაში ტკბილთან ერთად
                                                     მინახია მწარეც ბევრი.
                                                     წუთისოფლის  პორტში ვდგევარ
                                                      უკვე გადის ჩემი გემი. 

გახსენება

                                           
                                                      არ მავიწყდება იმ გრილ ნიავში  
                                                      მწვანე ყანების ტკბილად შრიალში,
                                                      ნაკადულის პირს გიკრეფდი იებს,
                                                      ჩამავალი მზე გვფარავდა სხივებს,

                                                      როცა გიწვდიდი მცირე თაიგულს,
                                                      როცა თითი თითს შეეხებოდა
                                                      შეირხეოდა გული ჩიტივით
                                                      ლამის ბუდიდან აფრინდებოდა.

                                                      როს გრილ ღამეში, მთებს გადაღმიდან
                                                      წყვდიადს გაჰკვეთდა მთვარის ნათება
                                                      ჩემს  სასთუმალთან მტრედის ხუნდივით
                                                      მოფრინდებოდა შენი ხატება

                                                      და მხოლოდ მთვარემ იცოდა მაშინ
                                                      რას გრძნობდა ჩემი საბრალო გული,
                                                      როგორ მიყვარდა შენზე ოცნება
                                                      ის ყვავილნარი და გაზაფხული.

                                                      ეხლა კი როცა ამ ნაკადულთან
                                                      გვერდით ჩავუვლი მინდვრის ყვავილებს
                                                      გულს გამიკაწრავს ის ძველი განცდა
                                                      ის სიყვარული და სიყმაწვილე. 


                                       

                                             
                       

სურვილი

                                          ნახევრად დაშლილ ქვით ნაგებ სოფელს,
                                            თავს წასდგომია სალი კლდის ხედი,
                                            მწვანე მთებსა და ჭიუხებს იქით
                                            სჩანს კავკასიის თეთრწვერა ქედი.

                                            დუმან ტყეები, დუმან ხევები,
                                            ნისლი დარდებად მთის წვერს ედება,
                                            ჩანცქერიც კლდის წვერს ისე ჰკიდია
                                            ვით უფლის მიმართ აღვლენილი ლოცვა ვედრება. 

                                            იქნება მართლა ღმერთს ევედრება,
                                            ცისკენ იმიტომ უჭირავს თვალი:
                                            სთხოვს დაუბრუნდეს კვლავ მთას ხევსური,
                                            სთხოვს კვლავ გასჭედოს ხალიბმა ხმალი.

                                            რომ ახმაურდეს ისევ ეს მხარე,
                                            ქართული სიტყვით, ლექსით, შაირით.
                                            კვლავაც შამადგნენ ლაშარის გორზე
                                            ლუხუმის ძენი აბჯრის ჟღარუნით. 

                                       

საუკუნენიც მალე გადიან

                                              


                                   საუკუნენიც მალე გადიან, 

                                   ჭრელ ზაფხულსა სცვლის 

                                   თეთრი ზამთარი.

                                   ნარიყალაზე ისევ გაწვიმდა,

                                   მეტეხთან ისევ აბორგდა მტკვარი,

                                  

                                  კრწანისის ზეცა ელვამ დასერა,

                                  სჩანს კვლავ გაიხსნა ძველი იარა.

                                  საარაგვოდან აცრემლებულმა

                                  შავმა ღრუბელმა გადმოიარა.

                                  დადგა და ისევ აწვიმა ცრემლი,

                                  საძმო საფლავში მწოლ იმ რაინდებს,

                                  ვინც წამითაც კი არ შეუშინდა

                                  აღამაჰმადის ურდოს საშინელს,

                  

                                  ვინც საკუთარი თავი გასწირა

                                  და მტერიც ბევრი თან წაიმძღვარა,

                                  ვინაც თბილისის გადასარჩენად

                                  სიცოცხლე თვისი აქ მოიტანა.

                                  მაგრამ ღალატი, შიდა გაცემა,

                                  უკანა სდევდა გმირობას მუდამ

                                  და გმირთა ჩვენთა უთვალავთ შორის

                                  იბადებოდა ხშირად იუდა.

                                  თუ არ ღალატი ისევ ,,მოყვასთა''

                                  ერეკლე კვლავაც იასპანებდა

                                  და ასი ომის მნახველი გმირი

                                  მტერს სულ კუდით ქვას ასროლინებდა.

                                სწორედ ღალატის გამოა ისევ

                               ძველი ტკივილი რომ დარჩა გულში

                              და შვილიშვილებს კბილებს ჰკვეთს დღესაც

                                 პაპების მკვახედ ნაჭამი ნუში.

                                 მეტეხთან ვდგავარ, გავსცქერ კარიბჭეს

                                 ჩემი ტანჯული დედაქალაქის

                                 კრწანისი არის ერის სირცხვილი,

                                 შედეგი ძმათა უღვთო ღალატის.