вторник, 31 августа 2010 г.

ენით დაჭრილი არ იკურნება

                             სიბრძნეს მრავალი თვისება ახლავს,
                       მათ შორის,  ერთი არის დუმილი.
                       ზოგჯერ საჭირო არ არის, ყველას 
                       გაუზიარო შენი წუხილი.
                     
                 თავშეკავება, დინჯი პასუხი,
                 არის რჩეული, კაცის თვისება.
                 ხშირად უსიტყვო გამოხედვაშიც,
                 ჩანს გონიერი კაცის ღირსება.

                       სრულყოფილება, ჩვენგან შორს არის, 
                       ბევრი ნაკლი გვაქვს ადამიანებს,
                       თუმც უსაფუძვლო ჭორი გახსოვდეთ,
                       ადამიანის სულს აზიანებს.

                ადამიანებს ხშირად გვჩვევია,
                გავაკრიტიკოთ სხვისი ბუნება,
                მაგრამ  ,, საბამ ''  თქვა ენით დაჭრილი,
                ჭრილობა თურმე არ იკურნება.

                      სიდარბაისლე , თავშეკავება ,
                      ღირსებას მატებს ადამიანებს,
                       ენატანია, სხვასაც კი მაგრამ
                       უფრო მეტად კი თავს იზიანებს.  


                                                                            2008                        

ადამის ნეკნი

სიზმრად ვნახე აფხაზეთი

                                             სიზმრად ვნახე აფხაზეთი,
                                             ცა ბროლივით კამკამა,
                                             ზღვის ტალღებზე მოლივლივე
                                              მცხუნვარე მზე თაკარა
                                              თითქოს  თავზეც მზე მეხურა    
                                              ჩალის ქუდის მაგიერ .
                                              ირგვლივ ლხინი იყო ყველგან,
                                              ჟღერდა მრავალჟამიერ. 
                                              აფხაზი და ქართველები,
                                              ისე როგორც ძველ დროში,
                                              გრძელ ტაბლასთან ისხდნენ ერთად 
                                              ბებერ მუხის ჩეროში.    
                                              მშვიდობის და მეგობრობის
                              იცლებოდა თასები

                              ირგვლივ მშვიდად შრიალებდნენ

                              ვებერთელა ჭადრები.

                              მტრობისა და სიძულვილის

                              არსად სჩანდა ნიშანი,

                              ყველას გულში მოხვედროდა

                              აქ ამურის ისარი,

                              ყველას გულში სიხარული

                              და იმედი ჰყვაოდა

                              უფალი კი ამ მშვენიერ 

                              მხარეს მეტად სწყალობდა.

                              შრიალებდნენ ვენახები,

                              ციტრუსების ბაღები,

                              ზღვის პირას კი ზღვას მოჰგავდნენ,

                               მწვანე ხორბლის, ყანები.

                               უცებ ციდან სხივს ჩამოჰყვა

                               ანგელოზი ფრთიანი,                                                                        მთელი გულით დაგვილოცა
                               სუფრა ბარაქიანი.
                               და გვისურვა სიყვარული

                               კაცთა შორის მშვიდობა,

                               გვიდღეგრძელა ქვეყანაზე

                               ერთად დიდხანს მკვიდრობა.

                               მერე ისევ სხივს აჰყვა და

                               როგორც ხდება სიზმარში,

                               შეერია გაიშალა ლაჟვარდსა და ცისკარში.

                               გამეღვიძა-----

                               სიხარულით იცით, როგორ დავდივარ ?

                               თითქოს ეხლაც ის პატარა,

                               თმახუჭუჭა ბავშვი ვარ.

                               ვიცი, მჯერა, სიყვარული

                               ჩვენი კვლავ განახლდება.

                               და სიზმარი ეს სიზმარი

                               უეჭველად ახდება.



                                                                გ.ტვინაძე         2008

                             



                                                           








  
                              

понедельник, 30 августа 2010 г.

როცა ვიყავი მე სულ პატარა

                              როცა ვიყავი მე სულ პატარა, მეფერებოდა ყველა გამვლელი,
                              და მე მეგონა ჩემი ცხოვრება, არის საამო და უდარდელი.
                              დედამ მიამბო ერთხელ ზღაპარი, ბოროტ მელაზე, როცა შიოდა:
                              როგორ მოსტაცა შვილი ჩიტუნას და ჩიტი როგორ მწარედ                                                   სტიროდა.

                                    დიდხანს ვდარდობდი მე ჩიტუნაზე, მეცოდებოდა საბრალო                                             ჩიტი, 
                                    მაშინ მეგონა დედამიწაზე, მელაკუდაა ყველაზე ფლიდი.
                                    შემდეგ გავიგე, რისი მელია მასზე ბოროტი თურმე მგელია.
                                    მგელს  შესძლებია თურმე თავის მსხვერპლს, დიდხანს                                                       მისდიოს,  კარგად  დაჰქანცოს,
                                    მერე მივარდეს დაღლილს, საბრალოს და დაუნდობლად ყელი                                         გაჰღადროს,  

                             სხვისი ტკივილი მას არ ადარდებს, მხეცია იგი დაუნდობელი,
                             სულაც არ ფიქრობს, როგორ ტკივილს გრძნობს, მისგან მოკლული                                    მსხვერპლის მშობელი. 
                             მაგრამ ყოფილა მასზეც ვარესი, სულ ამერია თავში დავთარი,
                             მახინჯი მხეცი, დაუნდობელი, მისი სახელი არის აფთარი
                             და მე მეგონა ჩემს ბავშვობაში არავინ იყო მათზე საშიში.
                             ჰოდა, როცა მე მათზე ვფიქრობდი, მეკარგებოდა სულმთლად                                          ხალისი.

                                    მერე ბავშვობის წლები გავიდა, ვნახე ცხოვრება დაუნდობელი,
                                    როგორ ჩაგრავდნენ ქვეყნად მართალ ხალხს, როგორ ჯობნიდა                                         ნათელ  აზრს ბნელი.
                                    ბევრი ცდილობდა სხვის დამონებას, კაცი კაცზედა მტრულად                                         მძლავრობდა, 
                                   ყველა თავისკენ ეზიდებოდა, სხვის განსაცდელზე არვინ                                                    დარდობდა.
                                   ჯუნგლის კანონი ადამიანში, ყველა ნადირზე მეტად                                                            მძლავრობდა. 

                          ადამიანო თუ არ ხარ მხეცი, მაშინ მე შენგან პასუხს მოველი,
                          როცა კაცს ჰკლავდი რად არ ფიქრობდი, რას გრძნობს მოკლული                                       შვილის   მშობელი ?
                          ადამიანში ყოფილა ყველა ნადირის ბუნება,
                          ჰოდა ამაზე, რომ ვფიქრობ კვლავ მიფუჭდება გუნება.
                          ადამიანო! შე მართლა მელავ, მგელო და აფთარო,
                          შენი ცოდვები ნეტავ, რომელი ერთი დავთვალო ?


                                                                     გ.ტვინაძე       2007
            
                                                

ვერ შეედრება

ვფურცლავ ჟიულ ვერნს-
მაინ რიდს თუ
ვფურცლავ სერვანტესს...
ვაღიარებ რომ მათ მსოფლიოს
უდიდესი განძი შეჰმატეს!
მაგრამ მე გეტყვით
ჩემს აზრსა და ჩემს სიტყვას მართალს,
ვერ სეედრება სიბრძნით
ამ ქვეყნად ვერაფერი
ჭაბუას ,, დათას'' .
                                      
                             
                               გ.ტვინაძე       2009 

ჩემი ცხოვრება ისე გავიდა

     ჩემი ცხოვრება ისე გავიდა
რომ მე ცხოვრება ვერ მოვასწარი
ხან იყო ომი, ხან (ცივი ომი)
ხანაც კონფლიქტის მტრობის ხანძარი.

სიბერის პირას უფრო მძაფრად ვგრძნობთ,
დრო როგორ მიჰქრის და როგორ ჰქრება.
თუ რა უგნურად ვცხოვრობთ ამ ქვეყნად
და კონფლიქტებში გაგვავს ცხოვრება.

ტანჯვა-წამებით მივარღვევთ დღეებს:
ბრძოლებით, მტრობით და ულმობლობით
ერთი მეორის ჯიბრით ვართ სავსე,
გაუტანლობით და უნდობლობით.

ვერ დავიბრუნებთ გაფრენილ დღეებს
ვერც სინანული ვეღარ გვიშველის
როცა სიკვდილის ზარი ჩამოჰკრავს
ჩვენს უგნურებას მაშინ მივხვდებით.

მაშინ მივხვდებით, როგორ შეგვეძლო
ჩვენი ცხოვრების უკეთ წარმართვა .
ჩვენივე ბოღმამ და უგულობამ
ცხოვრების წლები როგორ წაგვართვა.

გვიან იქნება თითზე კბენანი,
დრო გაფრენილი არ დაბრუნდება.
ჩამოჰკრავს ზარი დაუნდობელი
იწივლებს ფიქრი და დადუმდება.


                     გ.ტვინაძე            2008